Dzisiejsza liturgia słowa może znaleźć przełożenie na politykę. Można z niej wyciągnąć różne wnioski – jedni uznają je za niepoprawne politycznie, inni wręcz przeciwnie. Skąd taki wniosek?
Otóż dzisiejsze pierwsze czytania ma pewien związek z ludźmi innej wiary i to, co ciekawe, w pewnym sensie z protoplastami muzułmanów. Trzeba mieć świadomość, że Abraham miał dwóch synów – „syna obietnicy”, Izaaka – zrodzonego z żony – Sary. Oraz syna urodzonego przez służącą żony, Hagar, Izmaela. Po namowach Sary, gdy urodził się jej syn, a następnie został odstawiony od piersi, Abraham za przyzwoleniem Boga, wyrzuca na pustynię Hagar z Izmaelem. Wydawać by się mogło, że oboje mogą czekać wyłącznie na śmierć z pragnienia lub głodu. Jednakże Bóg opiekuje się tą dwójką i daje początek wielkiemu narodowi, z którego pochodzą Arabowie, a wśród nich Mahomet i wielu muzułmanów. Abraham także dla nich jest ojcem wiary, ale właśnie poprzez potomsto Izmaela.
Innymi słowy Bóg przed kilkoma tysiącami laty nie pozwala umrzeć Izmaelowi i jego potomstwu. Dla Abrahama i Żydów Arabowie są dalekimi krewnymi. Często między tymi grupami było dużo konfliktów, walki. Można spróbować powiedzieć, że w Izmaelu i jego potomstwu było dużo poczucia odrzucenia, poniżenia, a w związku z tym, zapewne pragnienia udowodnienia swojej wartości, często poprzez jakiś odwet. U Arabów nie było czegoś takiego, jak wezwanie do miłości nieprzyjaciół, ale właśnie wezwanie do odpłacania za krzywdy.
W naszych rozważaniach zostawmy na razie Izmaela, Arabów i muzułmanów i przejdźmy do dzisiejszej Ewangelii. Jezus udaje się za wodę – do kraju Gadareńczyków. Czyli innego kraju, innego narodu, wyznawców innej religii. I tam właśnie udziela pomocy potrzebującym ludziom. Nie zaprasza tych ludzi do siebie, a wręcz (słuchając pararelnych fragmentów Ewangelii) zabrania za sobą iść. Jednakże pomoc tamtym ludziom pociąga za sobą ogromne koszty. Duża trzoda świń, to ogromny koszt poniesiony za pomoc i danie wolności człowiekowi. Ale Jezus nie boi się ponieść takiego kosztu.
Próbując wyciągnąć wnioski z lektury dzisiejszej liturgii, możemy dojść do tego, że mamy pomagać ludziom, także w innym narodzie, także w innej religii. Tym bardziej, że wielu ludzi z innych religii (w tym muzułmańskiej), to nasi dalecy bracia. Nie chodzi o to, by ich sprowadzać do siebie, ale być gotowym ponieść koszty, aby tam pojechać i przynieść im wolność. Ważne jednak, aby nie zapominać, że prawdziwym zbawicielem, który może tę wolność dać jest Jezus, my nie mamy wchodzić w Jego rolę, lecz mamy być Jego narzędziami. Jednocześnie nie mamy działać tylko patrząc na prywatne, bądź partyjne cele, ale ku Chrystusowi prowadzić.