Dziś kolejny niełatwy dzień w walce z osobami atakującymi Kościół po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie tzw. aborcji eugenicznej. Największa konfrontacja miała miejsce na Placu Trzech Krzyży. Ciekawe, że jutro o tej samej porze ja tam mam być. Ale dziś dla mnie szczególny dzień z innego powodu.

Dziś po raz pierwszy byłem wezwany do szpitala do pacjenta, z pozytywnym wynikiem testu na koronawirusa, podłączonego pod respirator. Pierwszy raz w moim szpitalu była zgoda, abym tam poszedł. Nie ukrywam, że byłem odrobinę zestresowany, chociaż byłem gotowy na to. Ostateczną decyzję o moim pójściu przerzuciłem na księdza proboszcza. Wszak podjęcie ryzyka zakażenia pociąga za sobą ryzyko wysłania całej parafii na kwarantannę. A sąsiadujące z nami parafie albo są, albo właśnie skończyły kwarantannę. Ale za zgodą proboszcza i lekarza, pod którego opieką jest pacjent poszedłem, udzieliłem sakramentów i przygotowałem pacjenta na ewentualną śmierć. Nie mi oceniać, jakie jest niebezpieczeństwo, ale lekarka mówi, że jednak stan jest poważny.

Dostałem do ubrania odpowiedni kombinezon i trochę wyglądałem jak kosmita. Poprosiłem pielęgniarkę, by zrobiła mi zdjęcie. Bo kto wie, czy taka sytuacja się nie powtórzy. Ale może się okazać, że podobny kombinezon zacznę zakładać bardzo systematycznie. Oby nie było potrzeby.

Oby też nie było potrzeby, by ktoś zakładał kombinezon na spotkanie ze mną. Podobno w trakcie wizyty w tym kombinezonie byłem dosyć bezpieczny. Ale smutna ciekawostka, że dziś także dowiedziałem się, że około tygodnia temu miałem kontakt z osobą, która okazała się zakażona z objawami. Ale lekarz tej osoby mówi, że ten zakres kontaktów nie powinien być niebezpieczny. Ale kto to wie? No nic… Na razie jestem dosyć spokojny. Wierzę, że Bóg jest nad tym i ma to wszystko jakiś sens. Ba… nawet ja częściowo już sens i Boże działanie w tym zauważam.