UWAGA. Bardzo długi wpis. Jak nie masz blisko 10 minut wolnego, może lekturę odłóż na później. 😉

Początek zimy, to każdorazowo trudny czas dla mnie. Czas spowiedzi przedświątecznych oraz początek kolędy jest naprawdę niełatwy. Raz, że spowiedzi bardzo dużo, dwa, że te spowiedzi częściej wynikają z tradycji niż z wiary i jest to trochę dołujące. Kolejna sprawa, to kolęda, której jest dużo, często w pośpiechu. A do tego pod wieloma drzwiami, a nawet i w iluś mieszkaniach, czuję się jak intruz.

I chyba tu jest „pies pogrzebany”. Chyba nie lubię czuć się jak intruz, który do czegokolwiek zmusza. Czyli nie lubię, gdy ktoś czuje się zmuszony otworzyć mi drzwi, bo ja idę po kolędzie, a jemu po prostu nie wypada otworzyć, albo otworzywszy przypadkowo nie wypada odmówić przyjęcia księdza. Także i w tych przedświątecznych spowiedziach nieraz czuję się jak intruz. Bo jeśli w wielu przypadkach daję odpowiednią z serca naukę, przekonuję, że warto być u spowiedzi częściej niż dwa razy do roku, a kolejne osoby przychodzą znowu od święta, to zaczynam się zastanawiać, czy oni cokolwiek chcą robić ze swoim życiem. I czy moje nauczenie nie jest jakimś narzucaniem im innego podejścia do życia, niż żyją i jest im z tym dobrze.

Oczywiście – nie mi oceniać, jak to jest z ich pragnieniami – na ile coś realnie chcą zmienić, a na ile to tylko kwestia przedświątecznego przyzwyczajenia. Ale nie zmienia to faktu, że takie poczucie bycia intruzem narzucającym coś innym ludziom powoduje zmęczenie nie tylko fizyczne, ale przede wszystkim psychiczne.

I w ten sposób, niestety, sytuacja się odwraca. I z mojego poczucia, że ja się komuś narzucam, dochodzę do sytuacji, że gdzieś ja innych ludzi potrafię odbierać jak intruzów. Bardzo smutne, co piszę, ale gdzieś tak zauważyłem. I chociaż z tą postawą w sobie walczę, nieraz to wraca. Ostatnio jednak chyba z tym jest lepiej.

Skąd to wszystko wynika? Chyba z problemu poczucia własnej wartości. Z moim poczuciem wartości jest o niebo lepiej niż jeszcze kilka lat temu. Ale ostatnio gdzieś to wszystko zaczęło przygasać. Gdy kilka lat temu prowadziłem wspólnotę, w której razem wzrastaliśmy w wierze; z którymi robiliśmy ileś spraw ewangelizacyjnych; dla których po ludzku byłem ważny i tego doświadczałem, czułem, jak dużo Bóg daje miłości. Chciało się żyć. Ostatnie jednak 2,5 roku bez własnej wspólnoty, bez systematycznej formacji, spowodowało, że gdzieś to wszystko gasło. Ja mogę jak najbardziej szczerze każdemu spojrzeć prosto w oczy i powiedzieć, jak ważna jest wspólnota i sytematyczne robienie formacji.

I chyba obecnie dokonuje się jakiś przełom. Powstała bowiem nowa wspólnota. Na razie, można powiedzieć, raczkuje. Ale samo to oraz rozpoczęcie formacji, sprawia, że gdzieś na nowo zacząłem się otwierać na Boga, na ludzi itp. Wielką radością jest dla mnie także to, że w tej wspólnocie jest i będzie także kilka osób, z którymi wcześniej współpracowałem. A ci, którzy są całkowicie nowi, też jak widzę mają w sobie potencjał i chęć czegoś robienia. Jakże to ważne – także dla kapłana. Jest jeszcze jeden szkopuł w całej tej sprawie. Trzeba się modlić o więcej mężczyzn we wspólnocie. Ale wierzę, że i w tym Bóg nam pobłogosławi :).

Mężczyźni są ważni w dziele ewangelizacji. I to nie tylko z myślą o kapłaństwie. Ale także ważni są dobrzy mężowie, ojcowie. Ważne jest świadectwo ich życia. Nie przypadkowo Jezus wybrał mężczyzn. I nie można o tym zapominać. Gdy po świecie jeżdżą różni charyzmatycy, to częściej słychać o mężczyznach (chociaż nie tylko). Ostatnio nawiązałem troszkę bliższy kontakt z pewnym mężczyzną – Witkiem Wilkiem. To od niego przejęliśmy podręczniki do formacji we wspólnocie – Szkole Nowej Ewangelizacji. Jego też ostatnio słucham na audiobooku jadąc samochodem. Można o nim powiedzieć – Boży szaleniec. Myślę, że każdy z nas potrzebuje wokół siebie Bożych szaleńców. Są takie okresy, kiedy ja się tak czuję. Ale sporo łatwiej to przychodzi, gdy obok są podobni ludzie. Ale niedawne spotkanie z nim i słuchanie jego głoszenia dało mi dużo takiej Bożej mocy. I może dlatego też ten przełom.

Co więcej okazuje się, że możliwe, że będziemy współpracować. I to nie tylko na niwie Szkoły Nowej Ewangelizacji (on jest odpowiedzialnym za SNE Otwock). W rozmowie z nim dowiedziałem się, że ma on dużo ciekawych pomysłów ewangelizacyjnych. Wiele z nich już realizuje. Ale także i coś nowego ma w głowie. Niedawno mu się to pojawiło. Nie zdradzę o co chodzi. Ale powiem tyle, że w tych planach przydałby mu się egzorcysta i najlepiej z Warszawy. Ciekawostką, a może „tzw. przypadkiem” jest to, że w dniu, gdy on na ten pomysł wpadł, ja napisałem do niego maila w sprawie spotkania i tych podręczników do formacji. Podpisałem się, że jestem egzorcystą. I to pomogło, że się spotkaliśmy. Ale to też nie było tak oczywiste. Podobno Witek ma wiele maili nie odczytanych. Jeśli dobrze zrozumiałem, to więcej niż tysiąc. Ale postanowił sobie, że będzie codziennie co najmniej kilka maili odczytywał i na co najmniej jednego odpisywał. I tamtego właśnie dnia padło na mojego maila. Przypadek? Nie sądzę. Rozmowa z nim bardzo mnie pozytywnie nastawiła. Tego dnia, chociaż mieliśmy kilka godzin spowiadania przedświątecznego, zupełnie inaczej mi się spowiadało i podchodziło do ludzi.

(Kurcze, rozpisałem się, a to jeszcze nie koniec, ale zachęcam się nie poddawać w czytaniu. Co najwyżej wrócić do tego tekstu za jakiś czas).

Spotkanie z Witkiem mnie podbudowało. Ale za kilka dni pojawił się w moim sercu kryzys. Jakoś się podłamałem. Na to się wiele rzeczy składało. Nie chcę już opisywać co i jak. Było to jednak na rekolekcjach kapłańskich, które przeżywałem zaraz po świętach. W moim sercu wręcz pojawiło się rozgoryczenie i jakiś żal do Pana Boga. Chodziło tu m.in. o wspólnotę, o przyszłość, o to do czego Bóg mnie i bliskie mi osoby powołuje, czego chce. To wszystko raczej wynikało znowu z problemów z poczuciem wartości. Chciałbym być dobrym świadkiem wiary. Chciałbym, by po moich modlitwach ludzie wychodzili uzdrowieni. Ostatnio ktoś powiedział, że na prowadzonych przeze mnie Mszach o uzdrowienie i uwolnienie nie ma żadnych uzdrowień. I chociaż ileś osób na moje pytanie podniosło rękę, że Bóg działał, to nikt nie daje świadectwa. Świadectwa, które są umieszczone na stronach związanych z Mszą św. są nieliczne i mimo wszystko mało konkretne i ileś osób mogłoby stwierdzić, że to nic takiego. (Ja się akurat z tym nie zgodzę). Dodatkowo w ramach posługi egzorcysty jedną osobę prowadzę od blisko trzech lat i nie bardzo widać wielkiej poprawy. I kiedy pozbierałem te sytuacje do kupy, to stwierdziłem, że jestem beznadziejny. Że chyba Bóg nie chce, abym się nad ludźmi modlił. Dochodziłem w głowie do absurdalnych pytań: Co z tego, że kilka lat temu po modlitwach, w których brałem udział, działy się cuda uzdrowienia? Co z tego, że ileś dzieci się urodziło z matek, które przez wiele lat miały problem z poczęciem? Te kilka dni temu, gdy przeżywałem kryzys, to wszystko przestało się dla mnie liczyć. I te wszystkie żale wylałem na Boga. Wyrzuciłem Mu w modlitwie, co mnie denerwuje, wkurza, co mi się nie podoba. Następnego dnia oddałem to także wszystko w spowiedzi.

W międzyczasie w ramach formacji wspólnotowej medytowałem fragment Ewangelii św. Marka mówiący o wysłaniu przez Jezusa apostołów. Jezus dał im władzę wypędzania złych duchów. Oni wielu uzdrawiali i uwalniali od mocy zła. W tych dniach zacząłem słuchać też nagrań tego Witka i sobie uświadomiłem, że ja po prostu nie wierzę, że mam tę władzę. Wiem, że mam dekret od biskupa. Ale chyba nie do końca wierzę, że jak rozkażę złemu duchowi, to on musi odejść. Kiedyś chyba bardziej wierzyłem. Gdy miałem wokół siebie wspólnotę i gdy byłem bardziej gorący w wierze. Ale teraz właśnie, w dzień zakończenia rekolekcji kapłańskich, w dzień spowiedzi, w dzień robienia medytacji o posyłanych apostołach i w dniu w którym zacząłem słuchać Witka i wcielać to w życie (wszystko chyba wydarzyło się w jednym dniu), coś się chyba we mnie zmieniło.

Pan Bóg też dał jakieś potwierdzenia. Pewne wątpliwości w sprawie nowej wspólnoty się zaczęły wyjaśniać w sposób zgodny z moimi pragnieniami. Dodatkowo jakoś prościej było mi dziś chodzić ponad trzy godzin odwiedzając z Komunią św. chorych. Jedna z pań, które w zeszłym miesiącu ledwo co żyły obecnie są w lepszym stanie. Przypomniało mi się, że wtedy się nad nią modliłem o uzdrowienie i umocnienie. Dziś się nad dwoma innymi modliłem. I jedna z nich zapytała mnie, czy jak kilka miesięcy temu, gdy się nad nią modliłem o uzdrowienie chorej ręki i została uzdrowiona, to czy powinna to zgłosić jako świadectwo proboszczowi. Dla mnie taki pozytywny szok. Pan Bóg pokazuje mi: „jestem i czuwam i dokonuję przez Ciebie kolejne znaki i cuda. A ty się nie przejmuj tym, że niektórzy różne rzeczy gadają i nie zawsze jest tak, jak ty byś chciał. Zaufaj mi, daj się poprowadzić i uwierz, że chcę, byś był moim narzędziem, a ja będę objawiał swoją chwałę.”

Jak to fajnie jest się nie skupiać na sobie i swoich słabościach. Warto zaufać Bogu, a wtedy On będzie czynił wielkie rzeczy w naszym życiu i wokół nas także.

Przepraszam, że tak dużo napisałem. Ale jakoś tak wyszło. Może powinienem pisać jakąś książkę. Ale domyślam się, że nic by z tego nie wyszło. Mam problem z cierpliwością i systematycznością.